Do të ishte e pasaktë të thuhej se Dua Lipa po hyn në epokën e rënies së saj. Këngët e albumit të saj të ardhshëm, “Houdini” dhe “Training Season”, aktualisht janë në top 20 këngët më të dëgjuara në botë në platformën “Spotify”. Por ka diçka tjetër në mënyrën se si janë shkruar – të kapshme për mënyrën e zymtë të të shkruarit dhe jo të natyrshme – gjë që i bën të vështira për t’u dashur. Disa media hamendësojnë nëse ajo mund të jetë rrugës për të zbritur në anën tjetër të kodrës së famës.
Kjo performancë duhet t’i qetësojë pak. Në veshjen e saj të dytë të mbrëmjes ajo ka lansuar “Training Season” dhe derisa e gjej këngën me ritëm mjaft të ngadalshëm dhe jodepresive në këtë regjistrim, Lipa ka një një performancë vokale vërtet të fuqishme. Ajo tingëllon sikur duhet absolutisht të ketë gjendjen shpirtërore për të cilën është duke kënduar. Zëri i saj nuk lëkundet edhe nëse struket rreth një trupe të madhe valltarësh akrobatikë. Ky është një lloj i stërvitjes vokale që vetëm yjet e mëdha të popit mund ta fusin veten në këtë punë – dhe kjo rezulton me një hapje të fuqishme.
Britania e Madhe mund të jetë një ishull i vogël, i rrëshqitur radikalisht i pasjellshëm – por disa gjëra më bëjnë ta valëvis flamurin britanik sikur të jem administrator i një faqeje për mirëmbajtjen e “Spitfire” në Facebook dhe dashuria jonë për muzikën ritmike është një nga to. Më shumë se “rap” e “indie-rock”, më shumë se Dua Lipa që përpiqet fort, vallëzimi komercial është pop muzika jonë kombëtare dhe mënyra sesi u bëmë bashkë rreth këngës “Miracle” të Calvin Harris dhe Ellie Goulding për ta bërë atë numër një për tetë javë, më bëri të shikoja me dinakëri nga shkëmbinjtë e bardhë të qytetit Dover.
Nostalgjia ime mijëravjeçare ishte shtrydhur nga Harris thelbësisht me këngët klasike “Tell it to my heart”, “Castles in the sky” dhe “Seven days and one ëeek” ndërsa etaliteti i Goulding e bëri atë vokaliste të përsosur “trance”. Por nuk marrim goditje të kësaj arritjeje vetëm nëpërmjet nostalgjisë: në pjesën e fundit është një lloj shkrimi i teksteve të këngëve më pak e përsosur.
Goulding qëndron në atë ton eterik gjithmonë, duke sjellë rrallë atë notën më të ashpër që e diferencon kështu zërin e saj nga pjesa tjetër e bashkëmoshatarëve të saj – dhe patjetër Harris i painteresuar prek disa pajisje që mund të jenë e të mos jenë të lidhura. Por kur performanca fillon të ndihet si nga midisi, ai jep trajtimin e plotë me një thyerje të fortë “trance” marrë nga remiksi i këngëve nga Hardwell, pasi Goulding harmonizohet me valltarët e saj mbështetës sikur të ishin një tufë fëmijësh që sapo ia kanë vënë flakën një tualeti në festivalin “Leeds”.
Edhe një vit më parë, ky rezervim mund të jetë ndier pak si listë B, por McRae ishte bërë absolutisht aq enorm për një periudhë të përkohshme, saqë kjo tani duket si e rrezikshme. Lakmueshëm, për këngën më të mirë ndërkombëtare, ka qenë një sukses i madh në transmetim. Çdokush që e ndërlidhte atë si një klon të Billie Eilish pas baladës së saj me piano “You broke me first” është provuar krejtësisht ndryshe: disa nga perfoamcat e saj më të mira kanë qenë rreth “deep house” (You), zhanrit “techy EDM” (10.35) shkëlqimi i një vale të re (She”s all I ëanna be).
Ka shumë lëvizje të qëllimshme derisa ajo lejon ritmin në sfond të bëjë ngjitjen e rëndë. Patjetër se është një segment i lënë anash qëllimisht për të bërë koreografinë e saj të shkojë virale si vallëzim i rrugëve – dhe derisa nivelet e mia të zemrës janë të tilla që unë mezi mund të them emrin tim pasi bëra të gjitha këto, ajo nuk qëndron fuqishëm në zonën e saj të rehatisë vokale. Nuk mund të mos ndihet zhgënjyes duke pasur parasysh se ky është ylli më i madh në të gjithë pellgun ku britanikët kanë hasur. Ndërkohë, edhe unë po kaloj një moment të plotë të babait të ri për t’u hutuar nga zgjedhjet e saj të veshjeve.
Nëse keni nevojë për një prerje se kush është Jungle, ata e quajtën veten sipas disave prej largpamësve të muzikës në Britani të Madhe, dhe më pas vazhduan të bëjnë disa prej muzikave më të mbrapshta në Britani. Filluan në ekranin e Fifa-14 me gjëra të ngjashme si “Busy Earnin”” dhe që atëherë janë të diplomuar në atë që më shumë tingëllon “jeto, qesh, duaj” e muzikës “funk” dhe “soul” me më pak kënde sesa kuzhina e provuar nga fëmijët e vegjël. Albumi i tyre “Volcano” tingëllon si një përzierje e artistëve të tjerë me gjithçka që i bën ata artistë të mirë – nuk është kripë natriumi. Jo aq shumë e tundueshme sa “Oof no I musn”ts”. Apo sikur kërkesa e dikujt që softueri muzikor “Adobe AI” të bëjë një këngë për “J Dilla fot Tory barbecues”. Përbrenda janë aq të kotë sa ndoshta duhet të vihet në një listë mbrojtjeje të Këshillit të Artit për artistët më të kërcënuar për zëvendësim nga inteligjenca artificiale. Ata duken të këndshëm dhe njëri prej tyre qau pak kur fitoi për grupin më të mirë dhe unë nuk jam aq i lodhur për të bërë tifo – por sidoqoftë, “Young Fathers” janë aty pranë.
Ata po luajnë hitinë tyre “Back on 74” që ka melodi shumë të bukur, në mos më pak të parëndësishëm, melodia e korit dhe valltarët ngrenë anijen e lundrimit që ndihet vetëm pak. Por kjo është një nga performancat më të harruara që mund të mbaj mend nga “Brits”, e cila është për t’u thënë sikur Will Smith dhe Tommy Lee Jones kanë bllokuar sigurimin e “Guardian” dhe kanë goditur atë në rrezen e mendjes me “Men in Black”. Toka rrotullohet përpara dhe e lë këtë prapa.
Ka pluhur zanash përgjatë kësaj performace, një moment kurorëzimi për një Hirushe të “popit” e cila në këtë pikë nuk ishte aq e ftuar në ballo, dhe u la të largohet nga thellësia e një grupi të madh muzikor për vite të tëra. Ajo u shkëput nga ajo marrëveshje e sheshtë dhe u bë një nga artistet më të suksesshme të pavarura të Mbretërisë së Bashkuar. Një kthesë e shënuar: nga shtatë nominimet e saj rekord, mori gjashtë fitore.
Së pari ajo interpretoi “Ice cream man” në piano: një këngë që flet sesi u sulmua seksualisht gjatë një sesioni incizimi dhe është lloji i shkrimit të këngëve të papërpunuara dhe të sinqerta që ngjan se nuk do të arrinte ta bënte këtë nën “Polydor Records”. Pastaj ajo sjell versionin orkestral të “Prada” mega hiti i saj qëi e bëri të nominohet me një nga dy këngët e saj. Më pas erdhi intron e “Escaspism” – kënga tjetër e saj e nominuar këtë vit – përpara se të kalonte në aranzhimin e një bendi të madh.
Pastaj është në një version orkestral i Pradës, mega-banger-it të saj që i dha asaj një nga dy nominimet e këngës së vitit, dhe pastaj një intro lindy-hop të viteve 1920 në Escapism – kënga tjetër e saj e vitit nominim – përpara se të kalonte përsëri në një marrëveshje somptuoze big band.
Sipas meje, është freskia e programimit “rap drum” të versionit origjinal, që i jep këngës emergjencë dhe e bën tregimin e saj si një punë nihiliste “bacchanalia” duke pasur parasysh se është diçka që mund të dëgjoni në të vërtetë në një betejë të tillë. Nuk mendoj se ajo ka nevojë për klasicitetin shumë telegrafik të versionit orkestral – jo të paktën kjo këngë unike e torturuese, apo nuk i përshtatet mbase formatit të saj. Por nuk ka dyshim bindja për cilësitë e Rayes dhe për aftësinë e saj për të lënë dhimbjen e saj prapa skenave më të mëdha.
(Marrë nga “The Guardian”)